Ο πληθωρικός (και εσχάτως και πάλι επίκαιρος) Ευάγγελος Βενιζέλος, µε την τάση του να πλειοδοτεί σε λέξεις, θέτει απέναντι στα πράγµατα το µέτρο που δεν έχει. Οταν λοιπόν στην ανακοίνωσή του για τον θάνατο του Κώστα Σηµίτη λέει ότι το «έθνος τον αποχαιρετά µε τιµή και αναγνώριση», θυµίζει πως ούτε ο ίδιος αποτελεί τη φωνή και την άποψη του έθνους ούτε ο Σηµίτης, έστω και µπροστά στον θάνατό του, συγκεντρώνει την καθολικότητα που του αποδίδει.Η απόφαση να µην τεθεί η σορός του πρώην πρωθυπουργού σε λαϊκό προσκύνηµα περιέχει µεγαλύτερη σοφία από όση εξέφρασαν όλοι µαζί οι υµνητές του µετά θάνατον. Η απουσία άλλωστε από την κηδεία του Σηµίτη τεσσάρων πρώην πρωθυπουργών και ενός πρώην προέδρου της ∆ηµοκρατίας, είτε έγινε επιδεικτικά είτε µε προσχήµατα, τα λέει όλα.

Κανένας δεν θα κατηγορούσε έναν πολιτικό αντίπαλο του Σηµίτη επειδή παραβρέθηκε στην κηδεία του, αλλά το να επιλέγει να µην παραστεί τυπικά στον ύστατο αποχαιρετισµό αποδεικνύει ότι η τιµή και η αναγνώριση για την οποία έγραψε ο Βενιζέλος ήταν οι έγγραφες εξηγήσεις ενός επικοινωνιακού συστήµατος. Ο επικήδειος στόµφος του Βαγγέλη Βενιζέλου, όπως και όσων σκιαγράφησαν τον Κώστα Σηµίτη ως ψύχραιµο πολιτικό µε αξίες και ευρωπαϊκό οραµατισµό, εµπεριέχει και αιτίες αλλά και πολιτικό στόχο.

Ο Κώστας Σηµίτης κατάφερε να δηµιουργήσει ένα πλέγµα εξουσίας που πάτησε πάνω στους βασικούς πυλώνες της διαπλοκής: την επιχειρηµατική ελίτ, τα Μέσα Ενηµέρωσης και τις θεωρίες της πολιτικής που εξαγνίζουν τη διαφθορά διά της «ανάπτυξης». Ο εκλιπών δεν ευλόγησε µόνο τη διαφθορά, αλλά την καµουφλάρισε µέσα σε κοινοτοπίες για το ευρωπαϊκό µέλλον και το πλουσιοπάροχο παρόν. Σε αυτό ακριβώς το παρόν της τεχνητής ευωχίας, η ζωή όφειλε να........

© Kouti Pandoras