In Frankrijk ontstond onlangs ophef over de herbenoeming van een voor misbruik veroordeelde priester, in Amerika over een katholieke influencer die seksueel getinte berichtjes had verstuurd aan jonge vrouwen. De zaken liggen letterlijk en figuurlijk mijlenver uit elkaar, maar waar ze elkaar raken tekent zich een botsing van beschavingen af.

Amerikanen staan er bekend om tamelijk hysterisch om te gaan met uitglijders van beroemdheden, zeker waar ze de seksuele sfeer betreffen. ‘Daders’ gaan er genadeloos aan de schandpaal, liefst op de nationale televisie en met tranen-met-tuiten, om vervolgens levenslang verbannen en gecanceld te worden; ‘slachtoffers’ worden er hoogdravend ‘survivors’ genoemd. Alles is er compromisloos zwart-wit.

Fransen staan juist bekend om hun eindeloze grijstinten. Wat er ‘grensoverschrijdend’ wordt gevonden, is vaak niet zo helder. Een geliefde politicus of filmster kan zich nog zo misdragen, maar de publieke verontwaardiging richt zich eerder op wie hen aanklagen. Niet voor niets ontstond er juist in Frankrijk een tegenbeweging van bekende vrouwen toen de typisch Amerikaanse #MeToo-beweging begon over te waaien naar Europa.

Enigszins schetsmatig is dat misschien te verklaren uit het religieuze DNA van de respectievelijke landen. De VS is door en door puriteins-protestants; lichaamsvijandig, onverdraagzaam, op het ziekelijke af geobsedeerd door (de afwijzing van) seks.

Van oudsher kennen Amerikaanse evangelische kerken het fenomeen van de publieke schuldbelijdenis, waarbij een kerklid tegenover de gehele gemeenschap zijn privé-misstappen diende op te biechten onder het mom van ‘accountability’ en........

© Katholiek Nieuwsblad