15 ay sürdü. 45 binden fazla Filistinli insan denen mahlukun sahip olabileceği bütün değerlerle birlikte vahşice katledildi. Büyük bir yıkımdı, tüm insanlık için.

Böyle bir vahşet cereyan ederken yeryüzünün herhangi bir yerinde mevcut olmak bile yeterince yıkıcı.

Çocuklar, kadınlar, erkekler, hiç savunmasız ve tamamen masum oldukları halde, siz yaşarken, siz işinize gücünüze bakarken öldürülüyor.

Bunun izi ruhtan silinemez.

Ruhlar haşr olunduğunda bu hadiseye tanık olanların ruhlarındaki yara izleri görünecek, öyle zannediyorum.

‘Sınav’ kelimesinin insanların sebep olduğu, elleriyle işlediği kötülükler için kullanılmasını pek sevmiyorum.

Önce kötülüğü kayda geçirmemiz lazım. ‘Sınav’ adlandırması kötülüğün kötülüğünü geri iten bir kolaylık sanki.

Ama sınavı da yabana atmıyorum. Bir taraftan da sınav.

Bazılarımızın kaybettiği, bazılarımızın kazandığı bir sınav.

Hafta başında yazmıştım (Adı isterse Olga olsun) kazananlar ve kaybedenlerle ilgili.

“Rejimlerimiz kaybetti, cumhuriyetlerimiz, krallıklarımız, cumhurbaşkanlarımız, meliklerimiz, emirlerimiz, dini liderlerimiz, ulemamız…”

Ve devam etmiştim:

“Kaybetmenin de bir adabı var. Üzülürsün, mahcup olursun, boyun bükersin. Bizim ağalar öyle değil. Avurtlarını şişire şişire yüksek palavralar atmaya devam, yeryüzünde kasıla kasıla yürümeye........

© Karar