Türkiye’de üç partinin iktidara yürüyüşünü olabildiğince yakın gözlemledim: Turgut Özal’ın Anavatan Partisi’nin (ANAP), Necmettin Erbakan’ın Refah Partisi’nin ve Tayyip Erdoğan ile arkadaşlarının Adalet ve Kalkınma Partisi’nin (AK Parti)…

Şimdi de Özgür Özel’in lideri olduğu Cumhuriyet Halk Partisi’ni (CHP) yine iktidar gözlemcisi şapkamla izliyorum.

Hemen ilk gözlemimin özetini paylaşayım: Özgür Özel’in CHP’si iktidara uzak durmuyor…

İki yıl içerisinde -2023’ten bu yana- tam dört kez kurultay topladı CHP; ilkinde kıl payı kazansa da, sonuncusunda kurultaya katılan geçerli bütün oyları almayı başararak liderliğini pekiştirdi Özel…

Belli ki, CHP’de her düzeyde siyaset yapanlar iktidarın kokusunu aldılar…

Özal, Erbakan ve Erdoğan kadrolarına o umudu vererek iktidara gelmeyi başarmışlardı.

Ancak iktidara gelmek o kadar kolay değil bizim ülkemizde… Özal ve Erbakan hayatta olsa, Özel iktidar formülü için onlara başvursa, eminim, iki lider de kendisine ‘umut’ takviyesinin öneminden söz edeceklerdi.

Cumhuriyet’i kuran ve 1950’ye kadar ülkeyi tek başına yöneten CHP’nin, çok partili dönemde diğer partileri geçerek iktidar ipini bir türlü göğüsleyememesinin en önemli sebebi, yakın kadrodan başlayarak kitlelere iktidara gelebileceği umudunu verememesidir.

Hep bildiğimiz gibi, CHP, seçimlerde her dört kişiden ancak birinin oyunu alabiliyor…

Bülent Ecevit’in başkanlığında geleneksel oy oranını artırabilmiş, 1973 genel seçiminde 3.30, 1977’de A.40 alabilmişti CHP.

1980 sonrasında kurduğu DSP ile de, koalisyonlar yoluyla devlet yönetiminde........

© Karar