İlk defa bir yazıya "Nerden başlasam?" diye saatlerce düşündüm. "Yok canım; bu kadar da değildir!" dedim kendi kendime. Sonra "Yaşayan anlatıyor; neyine inanmıyorsun?" deyip kızıyorum kendime! Nasıl bir canlı türü yetiştirdi bu insanoğlu ki bu canlı türünde ne ahlak, ne vicdan, ne merhamet ne de adalet bıraktı! Hayretler içinde kalıyorum anlatılanlar karşısında! Sonra kızıyorum kendi kendime! "Son zamanlarda hayret edilmeyecek ne kaldı ki sen hala daha sanki eski zamanda yaşıyormuşsun gibi hayret ediyorsun bu olaylara!"

Bir düşünün; acılı bir anne, acılı iki abla koskocaman bir hastaneye giriyor. Çalışanları bile hastaneyi tam olarak bilmiyor. Doktorlar nerdeyse kendi ünitelerinin dışındaki ünitelere gitmemiş veya henüz gidememişler. Gitseler, sağlıklı olarak tekrar ünitelerine gelebilirler mi, şüpheli! Çalışan personelin hastaneyi bir yıl içinde öğreneceklerine ihtimal vermediğim bir hastane! Tarihi eserleri gezerken nasıl yanınızda bir rehber gerekiyorsa burda da "Bir rehber yanımda olmalı!" diyorsunuz. Girdiğinizde hastane değil de bir AVM gibi geliyor insana o kadar restoran, kafeterya ve süper marketleri gördüğünde! Sanki AVM içine hastane yapılmış gibi geliyor insana!

Sağlığın betona........

© Karadeniz'de sonnokta