Çok sık karşılaşılan bir tutum; “benden/bizden önce” diye başlayan kendini öne çıkarma çabası… “Başarıyı/doğruluğu” kendinde ve kendinden olan da gören… “En iyiyi” bilen tavrı; kibir ve ukalalık… “Başkalarının” ya da “ötekilerinin” başarısız-beceriksiz-hatalı dahası “yanlış” olduklarına ilişkin öznel ve önyargılı tutum. Bu öznelliği “ihanet”-“vatan haini” vb. gibi çok daha ağır suçlamalarla bütünleyip siyasi kazanım elde etme çabası/hesabı! Aslında bir çeşit savunma mekanizması; eksiklerini ve yetersizliklerini bağıra-çağıra örtme, gizleme yüzsüzlüğü…
Evet bir tutarsızlıktan daha fazlası, zirve yapan bir karalama ve lanet okumanın söylemini simgeleştiren bir söz, yol ayrımının siyasi manifestosunun/bildirgesinin başlığı gibi. “Yeni Türkiye” , bir “ısındırma/alıştırma/koşullandırma” spotu sanki; yıkılan bir Cumhuriyet ve yerine kurulan başka bir anlayış/yönetim çağrışımı; istedikleri, özledikleri…
Aslında, “Eski Türkiye” – “Yeni Türkiye” diye ayrımlaştırmak ABD/NATO’nun, emperyalist Batı’nın 1950’lerden beri uğraştığı bir senaryo, bir amaç. 1946’dan sonra oluşan hükümetler ağırlıklı olarak kendilerinden öncesini yetersiz, başarısız, önemsiz göstermek kaygısıyla bir değersizleştirme kampanyası ve siyasetiyle halk dalkavukluğuna yönelmişlerdi. Örneğin 14 Mayıs 1950’yi milat/başlangıç gören bir anlayış ve onun bugünkü temsilcileri en çok “Yeni Türkiye” söylemiyle Cumhuriyet Türkiye’sini ve devrimleri hedef almakta, onun ilkeleri ve değerleriyle oynayıp-tersyüz etmekle, karalamakla kalmayıp siyasi stratejilerini de göstermiş oluyorlardı.
Adını koymak gerekir nedir bu strateji? İç ve dış politik uygulamalar, günlük siyasi polemikler, kimi siyasilerin sözcülüğüne soyunan “medya şarlatanları”, resmi ya da gayri resmi sözcüler, nema/çıkar peşinde sıraya dizilenler, “ikbal” arayanlar ve bütün “sünepe” ve “yalakalar” sorunun yanıtını açıkça vermekte aslında, tutum-söylem ve davranışlarıyla.
Kendinden öncekileri beğenmemek, eleştirmek, karalamak bir ölçüde........

© Karadeniz'de sonnokta