“Takva nedir ya Ubey?”
“–Hiç dikenli bir yolda yürüdün mü?
“–Evet, yürüdüm.”
“–Peki, ne yaptın?”
“–Elbisemi topladım ve dikenlerin bana zarar vermemesi için bütün dikkatimi sarf ettim.”
“–İşte takvâ budur.”
Ashab-ı Kiram zaman zaman kendi aralarında dini meseleleri müzakere eder birbirlerine dini hakikatleri hatırlatmanın gayreti içinde olurlardı. İşte bu anlayışın güzel bir örneği olan ve Hz Ömer ile Ubey b. Kab arasında geçen bu diyalog da bir müslümanın hayatının her alanına yön verecek bir kavramın; “takva”nın tarifini vermektedir bize.
Takva, vikaye kökünden türeyen bir kelime olarak esas itibariyle “her hangi bir şeyi kendisine zarar verecek şeylerden korumaktır.” Bu manadan hareketle dini ıstılah olarak takva, “kişinin itaatte bulunarak kendini Allah’ın himayesine bırakması ve bu suretle ahirette zarar ve elem verecek şeylerden kendisini koruması” şeklinde tarif edilmiştir. Takva, insanı Allah’tan uzaklaştıracak şeylerden uzak durmaktır. Takva, nefsin arzularını terk etmek ve Allah’tan korkarak günahlardan ve Allah’ın yasakladığı şeylerden kaçınmak, O’nun emir ve yasaklarına uyma hususunda titizlik göstermek ve hassas davranmaktır. Tüm bu tariflerin ortak noktası müminin Allah’ın emir ve yasaklarına uyma konusunda titizlik göstermesi, yaşantısının her safhasında ölçülü ve tutarlı, dini hükümler karşısında duyarlı olmasıdır.
Takva, Rabbimizin rızasını diri tutma bilinci, sevgisine talip olma arzusu, O’nun hoşnutluğunu kaybetme kaygısıdır. Sorumluluklarımızın idrakinde bir ömür........

© Karadeniz'de sonnokta