Çoğumuzun kabul etmediği ama gerçeklik payının olduğunu değerlendiriyorum. Kız çocukları babalarını, erkek çocukları da annelerini birazcık daha fazla sever derler. Görüşüme göre sebebi; babaların ve annelerin rol model olmalarından dolayı, hemcinsi çocuğuna kötüörnek olmama adına mesafeli olmaları ve eleştirel olarak yaklaşmalarıdır.

Babam zamanının büyük kısmını işine ayırdığından bize pek zaman ayıramazdı. Annem ise evde olduğundan bizimle haşır neşir olurdu. Askeri Liseyi kazandığımda beni düşünceli görünce ‘’oğlum istemiyorsan gitme’’ demişti. İzine geldiğimde kapılarda karşılar, çocuk gibi sevinir, ‘’oğlum, aslanım geldi’’ derdi. En çok o sesi ve sözleri özledim.

Yaşarken kıymet bilememe, zaman ayıramama veya bulamama gibi bahanelerimiz oluyor, belki de hep var olacaklarına olan inancımızdan kaynaklanıyordur. Yokluklarına da bu yüzden alışamıyoruz, zaman ilaçtır derlerse de zaman geçtikçe özlemleri sanki daha da artırıyor.

29 Ağustos 2007 tarihinde kalp krizinden kaybettiğimde rütbe terfi törenlerinin olduğu Askerler için çok önemli bir gündü. Askerler omuzlarına yıldız takarken, benim Kutup Yıldızım hatta tüm Yıldızlar kaymıştı. Anne sevgisini anlatmanın tarifi olası değil. Bir tek O aklınıza geldiğinde, yok olduğunu hatırladığınızda ve Ona dokunamayacağınızı anladığınızda boğazınız adeta düğümlenir, nefesiniz daralır, gözleriniz dolar.

‘’Cennet annelerin ayakları altındadır’’ hadisinden de anlaşılacağı üzere bütün annelere itaat etmek, saygı göstermek her çocuğun öncelikli görevidir.

‘’Annemi pencereden gördüğümde, devletin de adaletin de gözlerini gördüm.’’ cümlesi bana annem Sebahat Eyüboğlu Özgür’ü........

© Karadeniz'de sonnokta