Bu haftanın anahtar kelimesi “kaybetmek.”
Maç skoruyla ilgili değil elbette.
Daha çok, “kazandık sanırken kaybetmek” kavramıyla ilgili. “Şenol Güneş kalmalı mı gitmeli mi ?” tartışmalarının ruh hali böyle bir kavramda karşılık buluyor sanki.
Meşhur Tarkan şarkısının sözlerindeki gibi:
“…Tutunmak imkânsız / Bıktım yamalı sevdalardan / Yoruldum her bulduğumda / Kaybetmekten seni (…) Yanlış bahar kış güneşi / Dönüş yok o yıllara / Bil ki sana bu son veda…”
Toplu bir bellek yitimiyle ilgili bu kavram biraz da.
Tıpkı kentin “altın geçmişinin” bütün ihtişamına sahip çıkıp, aynı geçmişin birikiminin acımasızca tahrip edilmesini bir köşeden sessiz sedasız izlerken takındığımız tavır gibi…
Trabzon’da zaman zaman rastladığımız bir duruş, düşünüş hali, tavrı...
Kentin görkemli geçmişine haklı olarak iftiharla sahip çıkıp, o geçmiş etrafında birbirinden parlak imgeler, mitler, anlatılar yaratıp sonra, aynı kentin tarihi kimliği, doğal mirası tehdit altındayken o sahiplenmeden ani bir vazgeçiş gibi.
Görkemli geçmişimize dair bütün anlatılara, kültür tarihimizin bütün yapılarına, aktörlerine haklı ve büyük gururla sahip çıkarız. 1912’de inşa edilen opera binasını, dursaydı sanki içinden çıkmayacaktık gibi yad ederiz, ama Hüseyin Kazaz Kültür Merkezi’nin daha geçenlerde işlevsizleşmesi olasılığına karşı gıkımız çıkmaz.
Toplumsal bellek yitimi, ülkenin........

© Karadeniz'de sonnokta