ŞÜPHEDEN kaçmamız söylenmişti. İnandım.

Bu sebeple ömrüm boyunca şüpheden kaçtım. Yanına yöresine yaklaşmadığım gibi onun da yakınlaşmasına izin vermemiştim.

Şüphelerin inançsızlık derelerine sürükleyeceğini, kavlimi şaşırtacağını, verdiğim sözleri yere düşüreceğini ve sonunda boğazımı sıkacağını düşündüm daima.

Kaçışım sebepsiz değildi ama sebebin kendisi yanlıştı.

…

SAĞLAM bir temele dayanmayan kesin yargılar oluşturmuşsan elbette bunların tartışma alanına gelmesini istemiyorsun. Sorgulanmasına rıza göstermiyorsun.

Sorular yöneltilmesini etrafına ördüğün, muhkem sandığın ama aslında sanal olmaktan ileri gidemeyen kartondan duvarların yıkılmaması için doğru bulmuyorsun.

Bu elinde olana güvenmemek ya da kendini bu hususta kavi görememekten hasıl olan içi kof bir bekçilikten ileri gidemiyor tabi.

Muhafaza ettiklerinin ne kadar korunmaya layık olduğunu bile kavramamış olmak elbette içler acısı bir durum. Ne yazık ki, yaptığımız tam da buydu.

…

“MUHAFAZA ettiklerinize verdiğiniz önem kadar şüphelerinize de ehemmiyet verin, bu sizi diri kılar” sözünü hatipten işittiğimde “Bu da ne şimdi?” tepkisini vermiştim istemsiz olarak.

Bırakmadı peşimi.

Ben ne kadar kabule yanaşmayıp kaçmışsam, bu söz de en az o kadar inatçılık ederek ardımdan geldi.

Sonunda buluşup bir masaya oturduk. İyi de oldu.

…

ŞÜPHEN kadar varsın........

© İstiklal