KENDİ İbrahim’i olmanın ilk basamağı elbette evvela kişinin kendi olabilmesidir.

Ödünç kimliklerle, hazır elde edilmiş paket bilgilerle, mânâsı kavranmamış ezberlerle insan kendi olamadığı gibi kendi İbrahim’i de olamaz.

Kendi İbrahim’i olabilmek evvela özgünlük ister. Bu ise öncelikle bulunduğu hâlin tespiti ve kabulüyle başlar. Ardından mevcut yapılanmasını değiştirmeye ve sağlam verilerle kendisini esaslı bir biçimde inşa etmeye sıra gelir ki, sahih bir niyet icap eder. Gayretle desteklenip sabır ve sebatla süreci kırıksız götürmek hemen ardından gelmelidir. Heves değil azim olmalıdır.

Kendini gerçekleştirmenin ilk adımları olan bu güç depolaması ise hakikat bilgisine yani yüce kitabımız Kur’an-ı Kerim’in önüne tüm ön anlamaları ve buna bağlı olarak pekişen önyargılarıyla yüzleşip hesaplaşarak oturmalıdır. Vahiyle sadakat ilişkisi olarak tarif edebileceğimiz bu yaklaşım olmadan kişi ne kendisi olabilir ne de kendisinin İbrahim’i.

Mesele ciddidir, hedef azimdir. Bu sebeple metin olunmalı ve kararlılık gerektiren bir yapılanmaya girişildiği hiç akıldan çıkarılmamalı ki, nefsin ve şeytanın alengirli dolaplarına yüz verilerek kanılmasın.

…

MERKEZLENEREK dış etkilerin tesirinden kurtulmak öncüldür.

Kendilik bilincine ulaşarak kişi “Kendisinin Efendisi” olamadığında başkalarının efendiliğinin hükmüne girmiş olacağından emir neferi olmaktan öteye gidemeyecektir.

Kendisini yönetmek isteyen, nefsin içsel ve dışsal mihraklarının tesirini kesememesi durumunda köleliğe mahkûm olacağından yolu her vakit yokuş olacaktır.

Merkezlenmek ancak vahyin prensipleriyle tam bir uyumlanma ve Fahr-i Kâinat Efendimizin mübarek örnekliğinden şaşmamakla mümkün olur.

…

TÜM Nebi’lerin tam bir put kırıcı olduğu baştan kabul edilerek yüce kitabımızda kıssaları bizlere psikolojik........

© İstiklal