KALABALIĞA karıştığı pek görülmezdi.

Kendi hâlinde garip bir âdemoğluydu. Sabah erken vakitte evden çıkar, işine gücüne bakar ikindi sonrasında ise dönerdi. Evinin bahçesinde pek çok meyve ağacı vardı. O ise en çok kirazı severdi.

Altından hiç kaldırmadığı mindere çöker, sırtını yaslar ve gözlerini uzunca bir süre yumardı.

Bazan kendi duyacağı kadar sesli kimi vakitteyse içten içe “Kirazım” diye seslenirdi ona. “Kirazım, ah Kirazım…” Bu seslenişin içinde bîzar olmak var mıydı ya da umut kırıntıları barınıyor muydu kimseler bilmezdi.

…

KİRAZ ağacı onun bir nevi altında dinlendiği sağlık merkezi gibiydi. Ona yaslanıp gözünü kapattığında kalbinin hızlı atışları sükûnet buluyor, mülayim yapısı sebebiyle gün içinde dışarıya vuramayıp içinde top top biriken kederler, hüzünler, stresler hatta öfkeler o ağacın altına oturduğunda topraklanıyordu. Uykusu kaçtığında gecenin en tenha vaktinde altına gelmeyegörsün. On dakika sonra dünyanın en keyifle uyuyan ve bununla dinlenen adamı oluyordu. Sadece bunlarla mı sınırlıydı, hayır.

Kanı bile bu ağacın altına oturduğunda regüle oluyor, dengeyi sağlıyordu. Yaşa bağlı olarak bir süredir kolesterolü yükseliyordu. Zaman zaman kas ağrıları da kendisine yer bildirmeye ve ben buradayım diyerek dikkat çekmeye başlamıştı. Uzaktan akrabası olan bir hekime durumu anlattığında “Yarın gel bakalım Emmi” diyerek ısrar ettiği için gitmiş ama muayene ve tetkiklerden dişe dokunur ve tanı koyduracak seviyede bir bulguya rastlanmamıştı. Bunun üzerine hekim olan yeğen tereddüde düşmüş ve kendisine önceki gün anlatılanların doğruluğundan şüpheye düşmüştü. Bunun üzerine büyüyen gözlerle kendisine baktığında “Ne bir fazla ne bir eksik yeğenim” demişti ama kendisi de durumu henüz çözememişti.

…

BU hadiseden sonra daha çok dikkat etmeye ve meseleyi tahkik etmeye niyet etti. Gözlemler yaptı. Notlar aldı zihnine. Sonra birkaç defa daha bunları test etti, doğrulamaya çalıştı. Yoğun ve ataklar halinde gelen baş ağrılarının bile hafiflediğini........

© İstiklal