Güzelburç Antakya ve Ümit Şabanoğlu’nun Hikayesi

Gecikmiş bir yazı olarak bakılabilir, ama hep aklımdaydı ne zaman yazabilirim diye. Etkinliklerden dolayı yoğun bir program olduğundan biraz gecikti. Hayırlısı, geç olsun güç olmasın derler ya bu da öyle oldu.

1 Ekim günü “Güvenilir Ürün Zirvesi’nden çıkıp gelmiştim Fişekhane’deki Güzelburç Antakya restoranına. Bizi kapıda karşılayan mekanın şefi ve Şabanoğlu ailesinin 2. Kuşak temsilcisi Ümit Şabanoğlu gerçekten sanki evine misafirliğe gitmişiz gibi karşıladı ve ağırladı. Keza tüm personeli de aynı şekilde davrandı. Tüm çalışanlara ve aileye teşekkür ederim.

6 Şubat Depreminden sonra Antakya ve mutfağı

Yüzyıllardır misafirini “baş tacı” eden, sofrayı dua gibi açan, yemeği karın doyurmak için değil de kültürü yaşatmak için pişiren bir şehir var: Antakya. 6 Şubat 2023’te yaşanan felaket, bu kadim kentin taşını toprağını olduğu kadar yüzyılların biriktirdiği hafızasını da derinden sarstı. Bugün Antakya’nın yaklaşık yüzde 90’ı yok. Sokaklar yerinde değil, çarşılar dağılmış, demografik yapı parçalanmış durumda. İnsanların büyük bölümü kendilerine yeni yaşam alanları belirlemek zorunda kalmış. Antakya’ya gitmek, orada o eski tatları yerinde tatmak artık mümkün değil.

Fişekhane’de Antakya üzerine bir sohbet

Ümit Şef’le Fişekhane’de yapılan yemekli bu uzun sohbet, bir işletmenin ve bir mutfağın kökenine doğru yapılan derin bir yolculuktu. Anlatılan her cümlede, depremle yıkılmış bir kentin ayakta kalan ruhu vardı sanki. Sohbette eski Antakya’nın meşhur mekânları anıldı. Bir dönem kentin hafızasında yer eden mekanlar, Uzun Çarşı’da, Habib-i Neccar Camii yakınında, pöç yemeğiyle ünlenmiş efsane dükkanlar gibi birçok lezzet durağı şimdi artık yok. Ama isimleriyle, anılarıyla ve tarifleriyle hâlâ yaşıyor.

Ama kültür, her zaman toprağa değil, bazen bir insana tutunur. İşte bu yüzden Güzelburç Antakya, bir restoran hikâyesi değil, bir kültürel direniş anlatısı. Bugün İstanbul Fişekhane’de yükselen bu çaba, bir işletmenin ama aynı zamanda bir şehrin........

© İstiklal