Tek neşe bu dünyada, var olmanın sevinci;

Ve tek ilim, varlığın bilinmeden bilinci…

(1977)

Necip Fazıl’ın Çile kitabından satırlar.

Var olmanın sevincini yaşıyor ve var olabilmenin ağırlığında eziliyoruz. Hakkını veremediğimizden her geçen gün yüklerimiz fazlalaşıyor. Buradaki varlık bambaşka benim bahsedeceğim varlık bir başka…Aslında bahsetmek istediğim; yokluk…

Varlığın içinde var olan yokluk. Maddi manada yokluk. Şunu hatırınızdan çıkarmayınız. Varlığın gösterilmeye ihtiyacı yoktur, çünkü zaten vardır ki ispatlanmaya çalışılan şey varlık değil amirane tabirle görgü meselesidir.

Takdir edersiniz ki ebeveynler, yoklukla nasıl baş edileceğini çok iyi biliyorlar. Nefis terbiyesi açlık ve yoklukla mümkün olabilir. Fakat iş varlığa ve tokluğa gelince işler değişiyor. O klişe cümle şu ki “ben yokluk gördüm evlatlarım görmesin.”

Anne babalar, kendilerinde yoklukla açılan boşluğu evlatlarında varlıkla kapattıklarından beri denge terazisi şaşmış durumda. Hem fikir miyiz? Çocuklarına varlığı anlatırken farkında olarak ya da olmayarak ekilen kibir tohumları toplumda nelere mal oluyor bir bilsek! Her istediği şeye istediği an ulaşılabilir olmanın sonuçlarını ergenlik zamanında yaşanılan tutarsızlıklardan önce anlayamıyoruz maalesef. Bir şeyin yanlış yapıldığını........

© İstiklal