İNSAN eskiden sevdiklerinin gönlünde iktidar sahibi olurdu.

Kalpler henüz hırsla kararmamış, akıllar rekabetin başlama çizgisinden itibaren acımasızca kamçılanarak koşturulmaya başlamamıştı.

Özgür idiler.

Hürriyet ve serbest irade ile oluyordu her ne olacaksa.

İşte bu sebeple mutluluk evlerin bacasından dumanın dağılması gibi terk etmemişti hâneleri.

Ve tabi yürekleri…

…

YARIŞ başladı sonra.

Herkes herkesi geçmeliydi.

Daima en önde olunmalıydı.

Geride kalanlar değer skalasının en dibinde görülmeye başlandı.

Başarı tek değer ve üstünlük kriteri kabul edilir oldu.

Öyle ki, evlerde kardeşlerin sevilip takdir görmeleri bile erdemleri üzerinden değil başarı seviyelerine göre puanlanır oldu.

Anneler ve babalar en yakın akrabalardan başlayarak çevrelerine kibirle bakmanın verileri böyle elde edilir oldu.

Arada çocuklar kaynadı tabi, heder edildiler.

Hayatları hırsın acımasızsa çevirdiği çarklara güle oynaya teslim edildi.

Sonra oturup cahiliye döneminde kız çocuklarının gömülmesinden dolayı yazıklandılar ve buradan da hiç sıkılmadan kendilerine üstünlük övünçleri devşirdiler.

…

EGO savaşları sökün etti eşler arasında.

Dışımızdaki savaşları canlı olarak ekranlardan seyrettik ama iç savaşlarımıza bakmaya ne niyetimiz vardı ne de buna ayıracak zamanımız........

© İstiklal