Bazı kapılar vardır, ses etmeden geçemezsin önünden. Bazı odalar vardır, içeriden davet gelmedikçe girilmez. Kapalıysa bellidir: dokunmazsın. Çünkü içerde biri vardır. Ve belki o kişi, orada kendini toplamaya çalışıyordur.

Ben küçükken babaannemin evinde bir oda vardı. Kapısı hep kapalı dururdu. İçeride ne olduğunu merak ederdim ama kimse açmaz, açtırmazdı. Bir gün sordum:

“Babaannem neden oraya kimseyi sokmaz?”

Babam dedi ki:

“Orası onun odası. Nefes aldığı yer. Her insanın öyle bir yeri olmalı.”

O yaşta pek anlamadım. Ama büyüdükçe fark ettim… Mahremiyet, sadece dört duvar arasında değil. İnsan kendi içini de saklar bazen. Yüzünü gösterir ama kalbini göstermez. Elini uzatır ama her duygusunu teslim etmez. Çünkü insan, kendine ait olanı korumak ister. Ruhuna ait olanı da. Aslında mahremiyet, insan ruhunun örtüsüdür.

Ve ne yazık ki biz, birbirimizin odalarına kapı çalmadan giriyoruz artık. Sözle, bakışla, ekranla… Sosyal medyada birinin hayatına izinsiz göz atmak, özelini paylaşmak, sırrını yaymak… Bunlar kapalı kapıları zorlamak........

© İnsaniyet