Hacda yaşanan kardeşlik tablosu, diğer bir ifade ile hac arkadaşlığı, döndüğümüz topraklarda da böylece, aynı şuur ve anlayışla ve hatta aynı sıklıkla devam etse ne kadar güzel olurdu! Ama biraz dağılıyoruz giderek; biraz kendi kabuğumuza çekiliyoruz; kendi meşgalelerimizin içine dalıyoruz, hatta gömülüyoruz.

Bu, kardeşlikten de öte, dostluktan, arkadaşlıktan öte, aynı çizgide olmaktan öte, ancak Allah’ın önünde olmak, O’nun gözetiminde olmaktı. Biz hacda böyle bir hâli yaşamıştık. Bunun tarifi çok da kolay değildir, ama en azından o hâli yaşayanlar gönüllerinde bunu hissederler. Bu yüzden değil midir ki, daha sonra da zaman zaman umreye gidenler için biraz değil, şiddetli bir eleştirel dil kullananlar, oralara kendileri de gittikten sonra ne kadar yanlış düşündüklerini fark ederler. Önce öyle düşünen insanlar, sonradan bir daha gitmek istediklerini belirtme ihtiyacı duyarlar. Çünkü orası bir cazibe merkezidir. Bu cazibe ancak oralara gidince anlaşılabilmektedir.

Birkaç kez o beldelere gitmiş ve görmüş ve o hâli yaşamış birisi olarak bu cazibeyi tam tarif edemeyebilirim. Ama şu kadarını ifade etmeliyim: O yüceler yücesinin bir kulu olmak ve O’nun bir kulu olarak O’nun huzurunda, dostlarla yan yana ve hatta kol kola durmaktan kaynaklandığını hissettiğim bir hâl… Haccın manevi hazları, bu hâl yaşanırken tadılabilir; dolayısıyla ancak yaşanarak fark edilecek ve anlatılabilecek bir şey.

Mevlana da aşkın ne olduğunu sorana, ben ol da bil, diye cevap veriyor. Hacda tadılan haz da ancak yaşanarak fark edilebilir.

Ama şunu da belirtmek gerekiyor: O’nun evinin etrafında kol kola yürümek, birlikte O’nu anarak yürümek, ancak O’nun kulu olmak bilinciyle mümkün olabilecek bir şeydir. İlk umre ziyaretimde hatırladığım bir olay, bunun ilginç bir örneğidir. Bir Ortadoğu gezisi diye kafileye katılan birisi, Mekke’deyken birkaç gün sonra, artık gidelim, demeye başlıyor. Burada beni sinekler yiyor, diyor. Hâlbuki ortalıkta sinek filan yok. O, oradan haz alamadığı için rahatsız oluyor. Daha doğrusu rahatsız edildiğini düşünüyor. Onun için doğru bir amaçla ve doğru bir hedefle yola çıkmak oldukça önemli, diye düşünüyorum.

Hacda, Allah’ın varlığını ve biz de içinde olarak her şeyi sarıp sarmaladığını düşünüyor değil, bizzat bunun bilincine varmış........

© İnsaniyet