396 kapasiteli huzurevinde iki yıl yöneticilik yaptım.

Çok farklı yaşlı profilleri vardı.

Yaşlılık hayatın finali.

İhtiyarlık yarışın son düzlüğü.

Hayatın son çeyreği, hasat mevsimi.

İki yıl görev yaptığım huzurevinde yaşlılardan çok şey öğrendim.

Bütün perdeler indiği için yaşlılar “haza insan” olarak tecelli ediyorlar.

Bu sebeple muhatap olduğunuz yaşlılardan istifade etmeyi ihmal etmeyin.

Hikâyedeki amcamız hayatını başkaları için “tüy gibi” yaşayanlardı.

Emekli öğretmendi.

Oğlu profesördü.

Ve oğlu müstakil iki katlı evlerinde birlikte kalması için sürekli yalvarıyordu.

Ama amcamız aşırı hassastı.

Ücretini emekli maaşından ödediği huzurevindeki özel odasında kalır, Pazartesi, Perşembe mutlaka oruç tutar, gece kalkar, teheccüt namazını hiç aksatmazdı.

Çok samimiydik.

”Amca; oğlunu, torunlarını üzüyorsun, neden yanlarında kalmıyorsun?” dedim.

“Müdür Bey, ben haftada en az 2 gün oruç tutar, her gece namaza kalkarım. Kendime göre okumalarım ve programlarım, evradım ezkarım var. Bu şahsi ibadetlerim ve hassasiyetlerim sebebiyle oğlumu, kızımı, torunlarımı üzersem bu ibadetlerin hiçbir anlamı kalmaz, ben onları görmek istediğimde gidip ziyaret ediyorum. Böyle daha........

© İnsaniyet