Victor Hugo’nun “Notre Damme’nin Kamburu” adlı romanında kambur olduğu için çevresi tarafından horlanan kilise zangocu Qasimado, güzel Roman kızı Ezmeralda’yı öldürülmek üzereyken kurtarır ve kilisenin dev çanlarının arasına saklar… Bunu yaptığı için başrahip tarafından kırbaçla dövülür.

Qasimado’yu ilk gördüğünde dehşete kapılan ama sonra bu iyi kalpli zangoca mihnet duyan Roman kızı onun yüzündeki yaralara parmaklarıyla dokunur. Zangoç kızı gözlerine bakar ve “yaram orada değil, burada” der. Gösterdiği yer, kalbidir.

Bizim yaralarımız da tıpkı Qasimado gibi tenimizin altında kanıyor.

***

Son dönemlerde nereye gitsek, kimin gözlerinin içine baksak derin bir mutsuzluk suretiyle karşılaşıyoruz. İzlediğimiz her görüntü, dinlediğimiz ya da dillendirdiğimiz her söz içten içe kanıyor. Özlemini çektiğimiz şeyler dünyamızı terk etmiş, başka bir gezegene göç etmiş sanki. Şarkımız, şiirimiz ve sevdamız durmadan kanıyor.

“Bu hayat kötü” diyor, kestirip atıyoruz. “Hayatı birazda biz bu hale getirdik” deme dürüstlüğünü de göstermiyoruz…

Önemsenmeyen, ayaklar altına alınan bunca değerlerimizin önünde bir an durup düşünmek, kendimizle hesaplaşmak cesaretimiz de yok. Değerler kanıyor, cesaret kanıyor.

Yakınıp duruyoruz, hazır bulduğumuz kurallara dayalı bu oyunun dışına çıkamıyor, oyunu bozamıyoruz. Vahşi........

© İlke TV