Saat 05:30’a kurulu alarmın sesini kapatmaya çalışırken, henüz yeni uykuya daldığım için sersem haldeyim. Bir an nerede olduğumu anlamaya çalışıyorum, evimde değilim, etrafıma bakınca Erbil’de bir otel odasında olduğumu hatırlayarak geçici hafıza kaybıma son veriyorum. Boğazımda ve midemde bir yumru. Saat altı buçukta yola çıkacağımız için kalkmak gerekiyor ama kıpırdayamıyorum. Nasıl bir hissiyat içerisinde olduğumu anlamaya çalışıyorum. Sahi neye benziyordu? Çocukluğumdaki bayram sabahının sevincine mi, bir düğün töreninin heyecanına mı, Newroz ateşinin coşkusuna mı, bir yakınımın cenazesine katılmanın acısına mı, sevdiğim biriyle sonsuza dek vedalaşmanın hüznüne mi, yoksa 47 yıldır anlatılan efsunlu bir hikâyenin ‘şimdilik’ son sahnesine tanıklığın merakına mı? Sevinç, huzur, hüzün, merak, mutluluk, kaygı.. Hayır, hiçbiri değil, belki de hepsi.. Ne olduğuna dair bir isim koyamıyorum. Tek bildiğim gücümü toplayıp bir an önce hazırlanmak. Aşağı indiğimde çeşitli yerlerden gelen insanların meraklı telaşını görüyorum. Yutkunamadığım boğazımdan hiçbir şey geçmiyor, siyah transit araçlara yerleştiriliyoruz. Ve aslında o iki saatlik ama uçsuz bucaksız görünen yol başlıyor. Görkemli dağların gölgesindeki sarp ve virajlı yolları arkamızda ve önümüzde seyir halindeki bir örnek araçların görüntüsü kaplıyor. Araçları izlediğimde gayri ihtiyari Roboski’de katledilen 33 köylünün cenazeleri kaldırılırken bir türlü bitmek bilmeyen o görüntü geliyor gözümün önüne. Daha önce hiç görmediğim yerlerden geçerek gözümle beynime kazımaya çalıştığım manzarayı ve içine hapsolduğum yoğun duyguyu yanıma oturan Eyüp Burç’un vardığımız yerlere ilişkin verdiği bilgiler dağıtıyor. Burası........

© İlke TV