Bugün “Babalar Günü…”

Babam, aile sofrasının özel bir yeri olduğuna inanırdı. Hepimiz sofrada bir araya gelir, günün stres ve sıkıntısını giderirdik. Sofra bizim için bir özel paylaşım alanıydı. Sofrada surat asmak, birine iğneleyici dahi olsa bir söz söylemek, tartışmak gibi olumsuz etki yaratabilecek davranışlar yaşanmazdı. Bunlar belirlemediğimiz ancak hepimizin sofranın ruhundan çıkardığımız kurallardı. Bugün bile bende sofraların bu paylaşım ve birliktelik ruhuna ayrı bir önem veriyorum.

Ailemizde sofraların bu özelliği olmasına karşın bir akşam yemeğinde babamın hiç keyfinin olmadığını hatırlıyorum. Belli etmemeye, sofranın geleneğini bozmamaya çalışsa da canını sıkan bir durum olduğu anlaşılıyordu. Bu durum hepimizin dikkatini çekmişti. Belli ki ortada tatsız bir durum vardı. Ben ve kız kardeşim yemeğimizi sessizce yerken annem dayanamadı ve babama her şeyin yolunda olup olmadığını sordu. Babam yüzüne yerleştirdiği tebessümle bir sorun olmadığını, günün yorgunluğundan olabileceğini söyleyerek merak edeceğimiz bir durum olmadığına bizi ikna etmeye çalıştı.

Babam, bu havayı dağıtmak için havadan sudan bir konudan bahsederek bizi neşelendirmeye çalıştı. Yemeğimizi yedik, sofradan kalktık.

Sofra toplandıktan sonra hepimiz oturma odasında oturuyorduk. Babam, canını sıkan olayı paylaştı.

Babam inşaat ustasıydı.

Bir binanın onarım işi için kurulu iskelede çalışırken işçinin elinden keseri alırken, keserin elinden düşmesiyle o sırada anne ve babası ile birlikte yoldan geçen bir kız çocuğunun başını elinden........

© Hürses