Allah muhtaç etmesin, eksik de etmesin dediğimiz yerler hastaneler... Eskiden şifahaneymis. Şimdi "Sağlam geldim daha beter hasta oldum" diyen de var, "Hamd olsun şifa buldum." diyeni de.

Annem trip, nazlanma, kapris bilmeyen kendi işini kendi yapmayı seven ve çok kolay mutlu olan biridir normal şartlarda. "Normal şartlarda" kısmı mühim. Çünkü onu diz ameliyatı, garip bir şekilde Bülent Ersoy'a çevirdi. Talimatlar ve şikayetler peşpeşe yağmur gibi geliyor:

"Orda yarım su var, al gel içeyim. Sırtıma bir yastık daha koy, bu yastık yetmedi. Yatağı az kaldır, biraz indir. Saat kaç, niye yemek gelmedi? Hemşire niye bakmadı? Çağır hastabakıcıyı pansuman etsinler. Ünneyiver çabuk ağrı kesici yapsınlar. Serum bitti, bakan yok. Damar yolum tıkandı, çeken yok. Şişti bacak şişti. İki ünite kan bulduk, verdik, birini bile kıyıp vermediler. Verseler yüzüme renk, bedenime can gelirdi. Kansız cansız, sürüm sürüm süründürecekler. Doktor niye sargıyı açıp bakmadı. Ölsek gitsek kimse bakmayacak. Nerde bu millet? Nerde bu devlet?"

Yemek yerken anneme geçici, garip bir sükunet geliyordu. Dua faslı........

© Hür Haber