“Düşmek, yükselmek uğrunadır.”
Erich Fromm

“Eğer önündeki yol açık ve net görünüyorsa, muhtemelen başkasının yolundasındır.”
Carl Jung

İnsan, varoluş gayesine ulaşmaya çalışırken sıkça tökezler. Düşmek, eksilmek, yanılmak… Hepimizin öyküsünde kaçınılmaz duraklardır. Oysa çağımızın öğrettiği şey, yalnızca başarıya odaklanmak, düştüğünde hemen ayağa kalkmak ve tökezlemiş her anı bir utanç vesilesi saymaktır. Bu düşünce biçimi, ruhun doğal salınımını bastırır. Çünkü ruh, bazen düşerek genişler. Fromm’un dediği gibi, düşmek yükselmenin ön koşuludur. Derinleşmek isteyen bir insanın önce parçalanması, kendi içinin labirentlerine girmesi gerekir.

Düşmek aynı zamanda bir boşlukla yüzleşmektir. O boşluk, insanı zayıflatmaz, onu kendiyle tanıştırır. Yükseliş, ancak bu tanışıklığın ardından gelir. Dışsal olarak alçalmış gibi görünsek de içsel olarak derinleşmiş olabiliriz. Ve bu derinleşme, sahici bir yükseliştir. İnsan bazen dibe çarpar ki neyin üzerine yükseleceğini kavrayabilsin.

Ne var ki bu yol genellikle yalnızdır. Çünkü kendi yoluna giren kişi,........

© Hür Fikirler