Stadyum konserinde anladım: 40'tan sonra daha da genciz

“Bana da bilet al, ben de geliyorum” dedi arkadaşım, “Senin bilet aldığın tribünden al, sonra beraber sahaya ineriz.”

48 yaşındaki yakın arkadaşım, yoğun iş programından son anda fırsat bulup 45 yaşındaki bendeniz ile birlikte Guns’N Roses konserini izleyebilmek için gençliğimizden kalma bir formül düşünüyordu. Bizim o efsane ’93 yazında ve zamanın konserlerinde yaptığımız gibi “kapıdaki abilere yalvararak” veya kaşla göz arasında sıvışarak sahaya inmek ve yer değiştirmek mümkün sanıyorduk. Tıpkı 3 saatlik konser boyunca ayakta durmanın mümkün olduğunu sanmamız gibi. Oysa ki artık karekodlu bilet sistemi vardı ve atlayıp koşmaya dizlerimiz müsaade etmiyordu. Yukarıda kullandığım “bendeniz” kelimesi de sanırım 90’larda kalmıştı…

Arkadaşıma bilet platformlarından son dakika bileti almaya çalışmış, şifrelerimi unutmuş, yakın gözlüğümü takıp kredi kartı bilgilerimi tuşlayamamıştım dışarılarda. Sonunda gişenin yolunu tutmuştum, temiz temiz. Elimde, hatıra olarak saklamak üzere, kâğıda basılı konser biletini sıkıca tutarak arkadaşımı beklemiştim, coşkuyla artan kalabalığın içinde. Konserden önce çocuklarımızı aramamız gerekmişti, iş yazışmalarımızı yapmamız, telefonları şarj etmemiz, ilaçlarımızı almamız…

İşte bizim stadyum........

© HTHayat