Bir toplumun çöküşü, önce eğitimin sesini kaybetmesiyle başlar.

Her gün bir başka cinnetin içine uyanıyoruz.

Televizyon, gazete veya sosyal medyada hunharca katledilen kedileri görmemek için haberi kaydırıyor; hemen arkasında bir kadının evinde ya da sokağın ortasında linç edildiğini, hatta çocuklarının gözü önünde öldürüldüğünü; park kavgası yüzünden komşuların birbirini bıçakladığını; trafikte kural tanımaz magandaların sebep olduğu kazaları; parkta kavga eden çocukları; katledilen hayvanları; okullarda şiddet gören öğrenciyi, hatta öğretmeni; mecliste yumruk yumruğa girmiş vekilleri, kısacası toplumun her kesiminde saymakla bitmeyecek şiddet olaylarını görüyoruz.

Selamlaşmak, konuşmak, bir komşuya gülümsemek sanki çağlar öncesinde kaldı.

İnsanın insana, hayvana, hatta bitkiye bile tahammülü yok. Sokaklarda mutsuz, yaşamdan bezmiş, sinirli insanlar çoğunlukta. İnsanlar kalabalıklar içinde yalnız, sistemin içinde çaresiz, sokakta öfkeli.

Toplum giderek daha tahammülsüz, daha öfkeli ve acımasız bir çöküşe doğru ilerliyor.

Ama bu öfke, bu şiddet durduk yere doğmadı.

Bu, yıllardır sistemli biçimde ihmal edilen eğitimin, görmezden gelinen adaletin ve yerle bir edilen liyakatin kaçınılmaz sonucu.

Bu çürüme, toplumun en küçük birimi aileden tutun, en üst yöneticiye kadar herkesin eseridir.

BU MUAZZAM (!) ESER HEPİMİZİN.

Bugünlerde hiç kimse bu eserde imzam var demese de;

“Aman çocuğum, sana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın.” düsturu ile çocuğunu empatiden yoksun yetiştiren aile de;

Adaletsizlik ve zulüm karşısında bireysel menfaatleri için kafasını kuma gömen toplum üyeleri de;

Sınıfta hak, hukuk, sevgi, hoşgörü, empati kavramlarını çocuğun zihnine zerk etmeden sadece kendi dersini ezberletmeye çalışan öğretmen de;

Haklının yanında durmayan yargıç da;

Adaletin kılıcı olması gerekirken güçlünün müdafisi olan tüm yöneticiler de suçludur.

BU ÇÜRÜMEDE........

© HalkTV