Gelişmeler bize, İslam Birliği'nden başka bir çaremiz olmadığını tekrar tekrar hatırlatıyor. Biz ise halâ dünya siyasetinin yeni yönelişlerinden habersiziz.

Tamam, Birinci Dünya Savaşı'nda yenildik. Yenmek-yenilmek savaşlarda kaçınılmaz neticelerdendir. Ama bir yenilgiden sonra, 'Artık her şey bitti' demek, asıl büyük yenilgidir. Müslüman halkımız, o büyük yenilgiden sonra, her şeyin bitmediğini, bir ateş çemberinin girerek atıldığı mücadeleyle ispatladı.

Düşünebiliyor muyuz; henüz 100 yıl öncelerde, o günkü haberleşme ve iletişim imkanları içinde, Müslüman halklar arasında bugün hayal edilemeyecek derecede, dünya çapında bir dayanışma vardı.

O dönemde Ankara'daki Amerikan gazetelerinin gelişmelerini takip eden iki muhabirin tavırları ibretliktir. Bu muhabirlerden birisi, Hindistan Müslümanlarından... Diğeri, Amerikalıdır ve Amerikalı olan muhabirin, Ankara'daki havayı yansıtmak için gazetesine gönderdiği notta, 'Arkadaşım, Hindistan Müslümanlarından... Ama caddeden düzenli geçişle yürüyüş yapan Müslüman askerleri görünce, 'Askerlerimiz!' diyerek öyle bir heyecanlanıyor ki, bunu görünce, Müslümanlar arasındaki bu birlik duygusu şaşırtıyor beni...' diyordu. Öyle ya, taa Hindistan'dan gelmiş ve bir Amerikan gazetesinde muhabirlik yapan kişi, Ankara'daki askerleri görünce 'Askerlerimiz...' diye heyecanlanıyor.

*

Bunu şunun için anlatıyorum: Daha yüz sene öncesine kadar dünya Müslümanları birbirlerine her şeye rağmen böylesine bir 'kalp- gönül beraberliği' içindeydi.

Ama Osmanlı'nın dağılmasından sonra asıl dağılan, Müslüman kitleler arasında olmasa bile, 'İslam ülkesi' diye anılan yönetim sistemleri arasındaki kardeşlik duygusu olmuştur. Halâ o kopukluğu yaşıyoruz. Bunda sadece bizde yaşanan hıyanetler değil, hemen hemen bütün İslam toplumlarında yaşanan benzer körlükler de etkili olmuştur.

Amerikan ve bütünüyle Batı emperyalizmin, Müslüman coğrafyaların kalbi mesabesindeki Filistin'e yerleştirdiği ve her türlü desteği vererek cinayetler işlettiği 'kuduz........

© Haksöz