“Duydum ki bizi bırakmaya azmediyorsun, etme

Başka bir yar, başka bir dosta meylediyorsun, etme”

Etme Sırrı!

Bizi böyle çaresiz, bizi böyle derbeder bırakma! Etrafımızı kuşatmış kör kuyular merdivensiz qardaş, bizi onların dibinde bırakma! Ortalık dağınık; toplamadan öyle gitme!

Kalbine biraz daha kan gitsin diye kanımdan ne kadar lazımsa vereyim qardaş, gitme!

Dışarıda gürül gürül bir bahar var, etme!

Erguvan mevsiminde gitmek zulümdür, gitme!

Öte dünyadakilerin barışa ihtiyacı yok qardaş, işi nihayete erdirmeden gitme! Bizi öfkelerimizle, bizi kötülüğümüzle, bizi acımasızlığımızla, bizi hodbinliğimizle, bizi zalimliğimizle baş başa bırakma! İki tarafın kurşunlarına duvar olacak beden azdır qardaş, bedeninizi aradan çekme!

“Yad eller dünyasının” sana ihtiyacı yok, “hasta gönüller” kuş yavruları gibi ağzı açık burada, sana bakıyorlar qardaş, gitme!

Hikaye anlatmak için doğmuştun, bizi o hikayelerden mahrum bırakma.

Hani, Karaköy’den Beşiktaş’a yürüyorduk. Böyle bir bahar akşamıydı hani. Erguvanlar açmıştı Hisar’da, havada hüznün zerresi yoktu. Hani sen durmadan anlatıyordun qardaş. Roman yazacaktın, bana romanı baştan sona o kudretli kelimelerinle anlatıyordun hani. Fındıklı’da durmuştuk bir erguvanın altında. Küçük parkta hani. Üsküdar’dan o yana, ikimizin memleketiydi. Seni durdurmuş, “en iyisi bu romanı yazma” demiştim sana, “yazma, bir kasete oku, onun kasetini sürelim piyasaya, daha çok satar” demiştim de kahkahalarla gülmüştük hani. Seni yazmak için değil, anlatmak için göndermişti Allah aramıza. Hiçbir yazılı metin, senin ağzından dökülen konuşma kadar mükemmel değildi qardaş. Biz kimi dileyeceğiz sen gidersen, gitme!

“Çalma bizi, bizden bizi, gitme o ellere doğru

Çalınmış başkalarına nazar ediyorsun, etme”

Orada, sana benzeyen çok adam var qardaş, sen buraya lazımsın gitme!

En son, pazar günü konuşmuştuk seninle, baktım şimdi telefonuma tam 57 dakika... Şeyh Şamil’i anlatmıştın hani, Çar’la olan münasebetini… Çarın düşmanına gösterdiği........

© Habertürk