Avarel ile Joe’nun yanında varlığıyla yokluğunun pek de önemi olmayan Jack Dalton gibi hissettiğim günlerden birinde, Aylesbruy’de bir pizza restoranının mutfağında bulaşık yıkıyordum! Oradaydım ama orada olmamın bir önemi de yoktu doğrusu. Yani benim ben olarak orada olmam orada hiçbir şeyi değiştirmiyordu. Ben olmasam, dünyanın her hangi bir yerinden, her hangi biri de orada olabilirdi. 7-8 saat boyunca tek bir kelime etmeden, kimse de bana bir tek kelime söylemeden geçip gidiyordu günlerim. Pessoa gibi benim de ‘ruhumun hayatımdan yorulduğu’ o günlerde beni kör kuyulardan gün ışığına çıkaran merdivenim müzik oldu hep… Gölgemin bile beni terk ettiği günlerde yanımdan hiç ayrılmayan discman’imle (discman’in ne olduğunu bilemeyecek yaşta olanlar çoktan chatgpt’ye sormuştur bile eminim:) kah parkta sırt üstü çimlere uzanmış bulutları izlerken, kah Aylesbruy-Oxford otobüsünün üst katında kafamı cama dayamış akıp giden ağaçlara bakarken, kah yağmurdan kaçmak için sığındığım bir pub’ta bir ‘pint’ biramı yudumlarken Tom Waits’ten James’e, R.E.M.’den The Pouges’a, Echo and The Bunnymen’den Rod Stewart’a onlarca sanatçı ve grup kulağıma aynı şeyi fısıldıyordu: “Hayat biz onu ne hale getirirsek odur!”

İşte tam da o günlerde elimi hiç bırakmayan bir albüm ve şarkının doğum günlerini kutluyorum bugünlerde… R.E.M.’in 1986 tarihli muhteşem albümü ‘Lifes Rich Panget’ 40 yaşında gün almaya başladı dün… Richard Hawley’in muhteşem şarkısı ‘The Ocean’ ise 20 yaşına basacak yarın….

R.E.M.’in bu albümünü kaç kez dinledim o günlerde hatırlamıyorum… Albümdeki şarkılar kadar, albümün adını içimden her tekrarladığımda ‘hayatta her şeyin içinde bizi eğlendirecek, mutlu edecek bir şeyler olduğunu’ hatırlayıp mutlu oluyordum. Grubun gitaristi Peter Buck albümün adını Blake Edwards’ın Peter Sellers’lı ‘Pembe Panter-Karanlıkta Bir Çığlık’ filmindeki bir replikten aldıklarını söylüyor. Sellers’ın canlandırdığı efsanevi Müfettiş Clouseau bir........

© Habertürk