Her biri, zihinde tekrar tekrar dönen bir film gibi oynar. Her seferinde biraz daha yorar, biraz daha tüketir. Çünkü insan, yaşamadığını değil bitiremediğini taşır.

Bazı insanlar hayatımızdan çoktan gitmiştir ama biz hâlâ onları içimizde misafir ederiz. Üstelik onlar bu misafirliğin farkında bile değildir. Onlar yaşamlarına devam ederken, biz geçmişteki bir anıyı, bir gülümsemeyi, bir cümleyi saklar, sakındıkça çoğaltırız. Ama biriktirdiğimiz şey aslında anılar değil, çöpler olabilir.

Zihin, fazlalığı sevmez. Tıpkı tıkanmış bir odada nefes almanın zorlaşması gibi, geçmişin yükleriyle dolmuş bir zihinde de sağlıklı düşünmek........

© Haberton