Bir çocuk için babanın sesi, dokunuşu, varlığı da en az anne kadar belirleyicidir. Fakat çoğu zaman bu bağ göz ardı edilir. Oysa bir çocuğun gelecekteki ruhsal iklimini, babasıyla kurduğu ilişki şekillendirir. Özellikle de babanın kendi çocukluk travmaları iyileştirilmemişse, bu travmalar yeni nesle aktarılır; hem sessizce hem derinden.

Psikolojik araştırmalar gösteriyor ki, baba-çocuk bağı, çocuğun:

benlik algısı gibi temel gelişim alanlarını doğrudan etkiler.

Baba, sadece evin geçimini sağlayan bir figür değil; duygusal rehber, davranış modeli ve çocuğun dış dünyayla kurduğu ilişkinin ilk aynasıdır.

Kız çocukları için baba, güvenli sevginin simgesidir. Baba sevgisi gören kız çocukları, ileriki yaşamlarında sınır koyma, kendini ifade etme, değerli hissetme konularında daha sağlıklı ilişkiler kurar.

Babası tarafından ihmal edilen ya da reddedilen kız çocukları, genellikle “onay bağımlılığı” geliştirir. Erken yaşta romantik ilişkilerde öz-değeri partner üzerinden arar.
Bu durum, duygusal bağımlılık, kendini değersiz hissetme ve ilişkisel travmalara açıklık gibi zorluklara yol açabilir.

Erkek çocuklar için baba, kimliğini inşa ettiği ilk modeldir. Baba, sadece koruyan değil, “nasıl erkek olunur?” sorusunun cevabıdır. Sevecen, sınır koyan ama duygularını ifade eden bir baba modeli, çocuğun hem duygusal zekâsını hem de empatisini geliştirir. Ancak otoriter, duygusuz ya da sürekli eleştiren bir baba modeli, öfke problemleri, saldırganlık, kendini yetersiz hissetme gibi sorunlara neden olabilir.

Birçok baba, kendi babasından gördüğünü tekrar eder. Sevilmemiş, görülmemiş ya da şiddet görmüş bir erkek çocuk,........

© Haberton