Bu hedef iyi niyetli görünse de, çoğu zaman çocukluk çağının ruhsal ihtiyaçlarının göz ardı edilmesine neden olur. Klinik deneyim gösteriyor ki; çocuğu geleceğe hazırlama çabası, ebeveynin kendi iç dünyasındaki eksikliklerle yüzleşmeden yürütüldüğünde, çocuğun gelişimini desteklemekten çok baskılayan bir yapıya dönüşebilir. Bu nedenle esas soru şudur: “Ebeveyn olarak ben ne kadar hazırım?”

Çocuk yetiştirmek, yalnızca çocuğun gelişimsel ihtiyaçlarını karşılamak değil, aynı zamanda ebeveynin kendi psikolojik yapısıyla yüzleşme sürecidir. Winnicott’un ifadesiyle, “Yeterince iyi ebeveyn” olmak için mükemmel değil, gerçek ve farkında olmak gerekir. Bu farkındalık, bireyin kendi çocukluk yaralarıyla temas edebilmesi, geçmişten taşıdığı kalıpları sorgulayabilmesiyle mümkündür. Çünkü farkında olunmadan aktarılan her davranış, nesiller arası bir döngünün devamı haline gelir.

Ebeveynlerin sıkça yaptığı........

© Haberton