Yaralanan, yarası kanayan, kanadıkça kapanmayan. Öperken sevgili onları, pek bir kapanır sanmıştım. Kanayamaz geri diye düşünmüştüm. Ne bileyim ki ben? Boylu boyunca hançerlendim kalbimden. Ne kapanır, ne acısını unuturum bu meretin. Ağlamak mı? Ah güzel çehrem, ah sevgilim, senin eserine nasıl kıyarım? Fevkalade, pek bir mutluyum. Kolumda izin, gönlümde sevdan, bir berduş gibi yılları yıl ederim. Ne unuturum seni, ne de üstüne yeşimler koklarım. Evvel ahir zaman ben senden geçemem. Sen gönlünü eylerken, yaralanırım can özüm. Sevda........

© Haberton