İnsanoğlu kuş misali…

Bugün burada, başka gün başka yerde.

Aile bireyleri zaman zaman kısa ya da uzun süreli mekân değişikliği yaptığında evde yoklukları nasıl belli olur bilirsiniz.

Allah gidecekleri yere mutlulukla gitmeyi sağlıkla dönmeyi nasip etsin herkese.

Evde biri yoksa bazı şeyler içimize sinmez. Benim oğlum da üniversiteye bu yıl başladı. Gözümde halen çok küçük. Çünkü daha dün kucağımda sallıyor, beğendiği oyuncakları almaya çalışıyor, dilim döndüğünce konuşmayı öğretmeye çalışıyordum. İlk yürüme gayretleri, ilk cümleleri, ilk başarıları derken büyüdüğüne inanamadan başka şehre okumaya gitti.

Bunun için elbette her gün Rabbime şükrediyorum.

Fakat evde onun yokluğuna alışmak hepimize zor oldu. Her an odasından çıkacak gibi bekledik ilk günlerde. Sanki evin kedisi bile onun yokluğunu hissediyor ya da bana öyle geldi.

Çocuğunuzun uzakta olmasına alışması ne kadar zormuş. Üşüyor mu, terliyor mu, yoruluyor mu? Çamaşırlarını yıkayabiliyor mu? Yemek yerken onu düşünürsünüz. Şunu severdi, bunu severdi. Beşinci ayımıza........

© Habername