Ortadoğu halkları yozlaşmış monarşiler ve diktatörlüklerce yönetildiler on yıllarca. Daha doğrusu ezildiler, sömürüldüler. Olduklarından farklı davranmaya zorlandılar. Şahsiyetlerini kaybettiler. İran ve Tunus’ta başörtüsü ile sokağa çıkmak yasaklandı. Güney Yemen resmen ateizmi benimsedi. Umman’da kadınların yalnız sokağa çıkmaları yasaktı. Eşleri ve birinci derece akrabaları olan bir erkekle birlikte ancak günün belli saatlerinde çarşaflı ve peçeli olarak çarşı, pazar, hastane, türbe ve camii gibi yerlere gidebilirlerdi.

Monarşiler İslam adına ezdiler halkı, diktatörlükler modernleşmek için. Ama ezme ve ezilme filleri değişmedi. Darbeler, ihtilaller oldu ama gelen gideni arattı. Her rejim değişikliğinde zulüm ve yolsuzluklar katmerlendi. Diktatörler sömürünün yanında anlamsız, gereksiz ve lüzumsuz savaşlara soktular halklarını. Gençler birbirlerini kırdılar.

Bu ortamda Seyit Kutup ve Mevdudi’nin başlıca ideologları oldukları siyasal İslamcılık hızla yayıldı. Suudi Arabistan Selefi-Vehhabiliği yaymak için büyük bütçeler ayırdı. Vehhabilik mevzi kazandıkça Suudi Arabistan güçlenecek ve neticede İslam dünyasının lideri olacaktı. Böylece Ortadoğu halkları Şii-Sünni-Selefi-Vehhabi-Batıcı-BAAS-Sosyalist gibi görüşleri benimseyen gruplara bölündü. Demokrasi ve demokrasi kültürü olmayınca bu bölünme düşmanlaşmayı da beraberinde getirdi.

Ülkelerin kalkınamaması, halkların fukaralığı, yolsuzluklar, zulüm ve İsrail karşısında düşülen acizlik, monarşileri de diktatörlükleri de zayıflatırken, hiçbir ülkede iktidar olamayan ama her yerde örgütlü olan siyasal İslamcıları güçlendirdi. Hiçbir yerde iktidar olamadıklarından başarısızlıkta pay sahibi değildiler. Siyasal İslam’ın en güçlü temsilcisi olan Müslüman Kardeşlere (İhvan) Arap devletlerinin hepsi düşmandı. Zira İhvan hem şeriatçı hem de cumhuriyetçiydi.

Sovyetlerin 1979 yılında Afganistan’ı işgal etmesi Ortadoğu’yu derinden etkiledi. İşgale direnmek için etnik, mezhep hatta tarikat bazlı mücahit örgütleri kuruldu. Mücahitlerin........

© Habererk