Türkiye bugün tek tek değil, birbirine kilitlenmiş sorunlar yumağıyla boğuşuyor. Açlık var; ama sadece midenin değil, adaletin açlığı. Yoksulluk var; ama yalnızca cebin değil, umutların yoksulluğu. İşsizlik var; ama asıl işsiz kalan gelecek.

Bir ülkede insanlar sabah kalktığında “bugün ne üreteceğim?” değil, “bugün nasıl dayanacağım?” diye düşünüyorsa; orada sorun ekonomik olmaktan çıkmış, rejim meselesi hâline gelmiştir.

Açlık ve sefalet, istisna değil norm hâline geldi. Çalışan yoksullar ordusu büyüyor. Gençler ne iş bulabiliyor ne de bulacağına inanıyor. Üniversite diploması umut değil, erteleme belgesi artık.

Çiftçi toprağını ekiyor ama ürününü kurtaramıyor; esnaf dükkânını açıyor ama günü kapatamıyor; sanayici yatırım yapamıyor çünkü hukuk yok, öngörü yok, güven yok. İç borç şişmiş, dış borç boynu bükmüş; ülke üretmeden tüketiyor, tüketirken borçlanıyor.

Hukuk, güçlülerin kalkanı; zayıfların duvarına çarpıp dağılan bir topa dönmüş durumda. Liyakat yerle bir edilmiş; koltuklar ehline değil, sadık olana dağıtılıyor. Tarikatlar ve cemaatler kamusal alanı paylaşırken devlet aklı küçülüyor, bilim geri çekiliyor.

Çağdaş eğitim çökmüş; ezber var, düşünce yok. Parası olmayan için sağlık hakkı kâğıt üzerinde. Terör bitmiyor çünkü güvenlik politikası var ama toplumsal barış yok. Milyonlarca sığınmacı meselesi ne insani ne akılcı biçimde yönetiliyor; sorun hem onlara hem bu ülkenin yoksuluna fatura ediliyor.

Ve en tehlikelisi: Ümitsizlik. Umudunu kaybeden genç, bavulunu hazırlıyor. Giden sadece insan........

© Habererk