Kamera kaydını izlerken adeta kanım dondu. Freni bozulmuş bir bisikletle istinat duvarından metrelerce aşağıdaki beton zemine çakılan sadece 11 yaşındaki Yiğit Cem Altınok’un küçücük bedeni değildi. Onu uçuruma doğru süren akranlarının vicdan enkazıydı aslında. Hiçbir şey yapmadan olan biteni izleyen arkadaşları ise frenleri patlamakta olan bir vicdani çöküşün en acımasız fotoğrafını sergilediler.

Kadıköy’de bir hiç uğruna toprağa düşen Ahmet Minguzzi’nin annesinin Meclis koridorlarında yankılanan adalet çığlığı…

Konya’da arkadaşlarının evini ellerinde bıçakla basan kız çocukları…

Okul koridorlarında arkadaşını tek darbeyle komaya sokan 14 yaşındaki bir başka genç…

Sokakta kız arkadaşını acımasızca saçından sürükleyen, durmaksızın darp eden bir genç kız ve bu vahşeti gördüğü halde engellemeye çalışmayan diğer arkadaşları…

Artık kendimizi kandırmayalım. Bunlar “münferit vaka” değil. Bu, görmezden geldiğimiz, “çocuktur yapar” diye küçümsediğimiz bir zorbalık salgınının en acı meyveleridir. Manşetlerden bize boş gözlerle bakan bu çocuklar nasıl bir duygu ikliminde yetişti? Suça eğilimli bu gençler ne ara bu kadar çoğaldı?

Cevabı sadece polis raporlarında mı aramalıyız? Yoksa eğitim sistemimizde gözden kaçan bir şey mi var? Ekonomik koşullar mı, gelir dağılımı mı? Peki ya gençleri ekranlara kilitlediğimiz dizi ve film senaryoları neyi hedefliyor? Gençlerin önüne allanıp pullanıp rol model olarak sunulanlar kimler? Acaba hukuk sistemimizin suç-ceza dengesinde mi bir sorun var? Belki de hepsi birden.

Gençlerin zihinlerini bilgiyle donatmaya, bedenlerini gıdayla ayakta tutmaya odaklanırken; ruhlarını ve kalplerini nasıl da ihmal ettiğimiz ortada. Bu ihmal, ‘kalp gıdasızlığı’ dediğimiz asıl meseleyi doğuruyor. Bilgiyi verecek okullar inşa ettik ama vicdan inşasında sınıfta kaldık. Allah’ın, yarattığı her şeyin esasına sevgiyi koyduğunu unutan bir........

© Haber7