Peçetenin üzerine hafif yanlamış vaziyette uzanmış, Küçükçekmece Gölü üzerinden batmakta olan güneşi hüzünle saadet arası bir hisle sarmalanmış seyrederken fark ettim onu... İnce uzun, hafif eğri endamı ve boydan içe çökük bej rengi teninde, soluk alıp verir hissi uyandıran bir harikuladelik saklıydı besbelli... Bakışlarım ne kadar süre üzerinde asılı kaldı bilemiyorum... Geceden uykusuz çıkmanın eseri olsa gerek, zaman ve mekanla kopukluğa yol açan biyolojik bir kısa devre halinin de pençesindeydim. Kandaki şeker seviyesinin de kritik eşikten baş aşağı gittiği, ikindiden dökülen dakikaların iftara seyrettiği anlar da cabası malum...

Mırıldanışla hayıflanış arası bir sesle "Ben de yeni başlayan bir hayata şahit olduğum gün, ömrümün sonundayım şu batan güneş gibi..." denildiğini duydum mu, duyduğumu mu sandım bilemedim... Uyur uyanık denilecek halet-i ruhiyeye kapılınca böyle oluyor zahir diye kendi kendime söylenirken bir de ne göreyim! Peçetenin kenarında duran hurma çekirdeği ayağa dikilmiş bana doğru bir şeyler söylüyor(?)

"Hadi canım sende!" diyorsunuz, evet ben de aynen öyle dedim. Gel gelelim peçetenin üzerinde zıplayıp duran hurma çekirdeği gerçeği ile başbaşa idim. İster istemez ona doğru eğilip söylediklerini daha sağlıklı duymak için kulak verdim.

"Siz insanlar ne kadar mağrursunuz... Yaradan bir tek size mi dil vermiş lisan vermiş! Bir garip hurma tanesinin........

© Haber Vakti