Canım Kadın,

Bir zamanlar susmuştun. Kırılmış, yorulmuş, karanlıkta kalmıştın.
Ama farkında olmadan, o karanlık seni pişirdi.
Düştüğün her yer, seni biraz daha kendine yaklaştırdı.
Bir gün geldi, eski senin sığmadığını fark ettin — o kabuk dar geliyordu artık.
Ve işte o an, Yeni Ben doğdu. Sessizce… ama güçlü bir ışıkla.

Işık, bir anda parlamaz.
Önce küllerin altından süzülür,
önce gözyaşını bulur,
önce “artık bitti” dediğin yerden yeşerir.

Yeni Ben, artık savaşmaz.
Kendini anlatma çabasından vazgeçer.
Suskunluğu bilgeliktir artık, yalnızlığı ise ceza değil, nefes alanıdır.
Yeni Ben bilir:
Hiç kimse........

© Haber Ege