‎Her gün ekranlarda, sosyal medyada, haber sitelerinde aynı acı manzaralarla başlıyoruz güne.

‎Gözümüzü bir çocuk çığlığıyla açıyoruz, kulağımıza annesini kaybetmiş bir yavrunun ağıdı çalınıyor.

Filistin'de yine bir gece karanlığına sığınmış bedenler toprak altında, umutlar enkazın arasında. İsrail’in zulmü bitmek bilmiyor; bombalar dinmiyor, gözyaşları kurumuyor.

‎‎Ve biz, İslam coğrafyası koskoca bir ümmetiz. Dilleri farklı, kültürleri başka, ama kıblesi bir milyarlarca insanız. Peki ya yüreklerimiz, siyasi hesaplarla mı çarpıyor?

‎‎İsrail, zalimliğine devam ediyor. Gözünü kırpmadan çocukları hedef alıyor, kadınları katlediyor, hastaneleri vuruyor. Dünyanın gözü önünde, aleni bir şekilde insanlık suçları işliyor.

‎‎Ve tüm bunlara karşı ses çıkarması gereken İslam ülkeleri ya sessiz ya da sadece basın açıklamalarıyla kendini avutuyor.

‎Tabiki ülkemizi bunun dışında tutuyorum.

‎Daha çok petrol zengini Arap ülkelerinden söz ediyorum.

‎‎Ne zaman İsrail’in zulmü gündeme gelse, içimizi en çok acıtan şey sadece o bombalar değil; aynı zamanda bizim sesimizin, tepkimizin yeterince duyulmaması.

‎‎Oysa biz bir olsak, yekvücut olsak; sadece birkaç ülke bile iradesini ortaya koysa, belki bu zulüm bu kadar pervasız olmazdı. Belki “dur” denirdi artık. Tabi islam Birliği'nden söz ediyorum.

‎‎Ama ne yazık ki, yıllarca Avrupa Birliği yerine olmasını hayal ettiğim İslam Birliği bir idealden öteye geçemedi. Bir hayal olarak kaldı.

‎‎Her ülke kendi gündeminde kaldı........

© Günışığı Gazetesi