Ne yazık ki akran şiddeti ve çocuklar arasındaki mobbing her geçen gün daha yaygın hale geliyor. Sokakta oynarken, parkta oynarken, dijital platformlarda. Kimi zaman açık bir itme-kakma, kimi zaman sinsi bir sessizlikle dışlama. Çoğu zaman, bu şiddet türü fark edilmez bile.

‎ Zorlayıcı olan psikolojik baskılar, çocuk dünyasında çok daha derin izler bırakır. Oyun sandığımız anlarda dışlanan, sınıfta sürekli alay konusu edilen çocuklar büyük travmalar yaşar.

Ve ne yazık ki intihara kadar sürükler. Bunun acı örneklerine de hep beraber şahit olduk.

Akran şiddeti ve çocuklar arasındaki mobbing özellikle okul çağındaki çocuklar için ciddi bir sorundur. Bu tür davranışlar çocuğun psikolojik, sosyal, akademik gelişimini olumsuz etkileyebilir.

Akran şiddetiyle mücadele sadece okulun değil, hepimizin sorumluluğudur. Öncelikle çocukların bir şiddet döngüsünün içinde olup olmadığını fark edebilmemiz gerekir. Bunun için gözlem şarttır.

Çocuğunuz için bu fedakarlığı yaparak, onu izleyin, duygu durumunu analiz edin. Eğer dışarı çıkıp oynamak istemiyorsa, arkadaşlarından kaçıyorsa, en sevdiği arkadaşlarından ve en sevdiği ortamlardan kaçıyorsa mutlaka durumu sorgulamalısınız.

“Canım istemiyor.” cümlesinin altında yatan nedeni sorgulamalısınız. Elbette ki bazen canı istemeyecektir, ama bu sürekli ve mutsuz bir ifadeyle devam ediyorsa, sorgulayarak çocuğunuzun duygu durumunu çözmelisiniz.

Çocuğunuz aniden içe........

© Günışığı Gazetesi