İnsanlık, tarih boyunca bir o yana bir bu yana savrulmuş. Bir zamanlar kolektif teslimiyet, hayatta kalmak için gerekliydi; ama şimdi? Şimdi, kendi kendine yük olan bir sorumluluk. Hiperbağlantı çağında, çağdaş birey bir kez daha “sürü”ye katıldı, ancak bu kez sanki sürünün en önde giden lideriymiş gibi bir tavırla. Hem de ne liderlik! Sadece sürüyle hareket etmekle kalmıyor, bundan keyif alıyor.

Gerçekten de bir zamanlar “gerçeklik” dediğimiz şey artık ikinci planda. Kolektif davranışın hâkim olduğu bu dönemde, herkesin gösterdiği aynı sahneye bir göz atmak yeterli. Bağımsız eleştirinin yerini pasif bir bağlılık aldı. Düşünmek? O artık bir zorunluluk değil, aksine bir lükse dönüştü. İnsanlar artık fikir peşinde değil; algoritmaların peşinden gidiyorlar. Ne müthiş bir özgürlük!

Beceriksiz modizm diye bir şey var. Ne olduğu belli olmayan, ama çok göz alıcı. İçerik ne kadar anlamdan yoksunsa, o kadar popüler. Bu boşluk, siyasetten kültüre, hatta varoluşa kadar her yerde hüküm sürüyor. İnsanlar, “viral” olmak için her türlü saçmalığı taklit etmeye hevesli. Eski zamanlarda, insanlar ölümsüzlüğü bilgiyle ararlardı; bugünse, her şeyin en büyük hedefi, kolektif aptallıkla elde edilen geçici........

© Günışığı Gazetesi