Yeni bir yılın başlangıcında, Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın 2025’i “Aile Yılı” olarak ilan etmesi, birçok kişinin ilgisini çekti. Aileyi koruma ve güçlendirme vaadi, toplumsal değerlerin yeniden inşa edilmesi için bir umut taşıyor gibi görünüyor. Ancak, bu kutlamaların ve söylemlerin arkasında derin bir çelişki var. Ekonomik kriz, işsizlik, enflasyon ve toplumsal gerilimler altında ezilen bireyler, artık daha fazla aile içi şiddet, duygusal ihmaller ve travmalarla karşı karşıya kalıyor. Aileyi “kutsal” olarak tanımlarken, bu kutsallığın içinde ne yazık ki pek çok çocuğun acı dolu sessizliğine, yok sayılan haklarına ve yok edilen hayallerine göz yumuyoruz.

Aile Yılı ve Ailenin Gerçek Yüzü

“Aile Yılı” ilanı, belki de toplumun yüzleşmesi gereken çok temel bir gerçeği örtbas etmenin, gözden kaçırmanın bir aracı olmuştur. Aile, toplumsal yapı açısından kesinlikle önemli bir kurumdur. Ancak, bu kutsal kavramın etrafında dönen söylemler, birçok kez aile içindeki en savunmasız birey olan çocuğun haklarını ihlal etmekten başka bir şeye dönüşmemektedir. Bir aileyi “kutsal” saymak, bu kavramı sadece ebeveynlerin kendilerini koruyabilmesi için mi kullanmalıyız, yoksa çocukların hakları da bu kutsallık içinde yer almalı mıdır?

Her yıl bir aileyi daha “iyi” bir hale getirme vaadiyle duyurulan yeni projelerin, çoğu zaman çocukların yaşadığı travmalarla ilgilenmemesi, bizleri ciddi şekilde yanıltmaktadır. Türkiye’de ekonomik kriz derinleştikçe, aileler daha fazla zorlukla karşılaşıyor. İşsizlik oranları arttıkça, gelir dağılımındaki eşitsizlik derinleşiyor ve aile içindeki roller giderek daha fazla gerilime sahne oluyor. Burada unutulan bir gerçek var: Ekonomik krizin, aile içindeki şiddeti ve psikolojik baskıyı artırması, çocukların geleceğini de karartıyor.

Çocukları Korumak: Bir Ailenin Gerçek Kutsallığı

Alice Miller’ın “Çocuklarına kötü........

© Günışığı Gazetesi