Koroyu izlerken provaları kaçırmayanları, işi çok ciddiye alanları, emekleriyle, ürettikleriyle kıymetli bir mirasa ev sahipliği yapanları, özgün ve klasik musikimize sahip çıkanları, başarısını, yeteneğini, çabasını son derece profesyonelce kanıtlayanları gördüm…

Türk Sanat Müziği'nin seçkin parçalarını icra edenleri dinlerken meydanı dolduranların okunan tüm şarkılara eşlik etmesine, yetinmeyip hareketli parçalarda yerlerinden kalkarak oynamasına, bazen duygulanıp, bazen coşup ama devamlı alkışlamasına tanıklık ettim…

Hal böyle iken bu katılım bir bakıma! Sanatın gücüne, insanlardaki yansımasına işaret değil miydi? Yine Büyük Atatürk’ün; “Sanatsız kalan bir milletin hayat damarlarından biri kopmuş demektir!” sözünün meydanlara yansıması değil miydi? Sanatın koruyucu, kollayıcı, daha da önemlisi yaratıcı etkisi ve yarattığı mucizeler değil miydi?

Bu coşkulu katılım bir bakıma! Sanatın insanın aynası, kişisel ve toplumsal yaşamın ruhu, dünden bugüne, bugünden yarına uzanan köprü, hem görsel, hem işitsel, hem zihinsel anlamda tüm sınırları zorlayan dalların toplamı demek değil miydi?

Meydanı dolduranların yediden yetmişe eşlik ettiği bu katılım bir bakıma! Her şeye karşın insanın beynine, yüreğine ulaşmanın en kestirme, en garantili yolunun sanat olduğunun açık ve net ifadesi değil miydi? Yine sanatla yüz yüze gelmenin insana iyi geldiğini, sanata emek veren herkesin emeğinin teslim edilmesi, değerinin bilinmesi gerektiğinin altını çizmek değil miydi?

Repertuarlarında; “Sevemez kimse seni”, “Samanyolu”, “Nazende sevgilim”, “Eğilmez başın gibi”, “Ada sahillerinde”, “Bir başkadır benim memleketim” gibi parçalara yer veren koronun ve başarılı saz sanatçılarının meydanla, sahneyi coşkuyla buluşturmasında seçilen şarkıların halka mal olması gerçeği saklı değil miydi?

Keşke yalnızca güzelliklerden, hoşgörüyü bilen, sanata ve kültüre değer veren bir iklimden söz edebilseydik, dünya yaşanmaya ne kadar değer olurdu…

Konserin ayrıntılarına........

© Gerçek Gündem