“Akşam oldu gene hapis kitlendi / Demir perdeleri çekme gardiyan / Ne güzelden haber var ne mektup salan, / Bir de belimi bükme gardiyan.”

Aşık Mahzuni Şerif

Aşık Mahzuni Şerif: Sözüyle, Sesiyle Yankılanan Bir Yürek

Dertli sazını omzuna almış bir yürek düşünün ne zulme eğilir ne yalana kanar. Dağ rüzgârlarının içinden süzülerek gelen sesiyle halkın sözcüsü olmuş bir adam: Aşık Mahzuni Şerif. Ne salt bir türkücü ne de yalnız bir ozandı. O, halkın vicdanı, susturulmak istenenlerin sesi, söze yürek katan bir ölümsüz kalemdi.

1939 yılında Maraş’ın Berçenek köyünde doğdu. Mahzuni. Anadolu’nun taşında toprağında büyürken, gönlü hak ile halk arasında bir köprü kurdu. Çocukluğunun yoksul yılları, onun dilini sadelikle bezedi; susarak öğrenmeyi, konuşarak direnebilmeyi öğrendi.

Hakikat sazında bir yolcu Mahzuni Şerif

Sazı, onun kaderi oldu. Tel tel dokudu acıyı, aşkı, isyanı. Her sözü bir ağıt, her türküsü bir bildiri gibiydi. O, sadece aşkı değil, açlığı da yazdı. Yalnız sevdayı değil, zulmü de. Mahzuni, türkülerinde hem bir aşığın kırgınlığını hem bir halkın........

© Gazete Pencere