“Karşı yaka memleket, sesleniyorum Varna'dan, işitiyor musun? Memet! Memet! Karadeniz akıyor durmadan, deli hasret, deli hasret, oğlum, sana sesleniyorum, işitiyor musun? Memet! Memet!”

Nazım Hikmet’in sürgünde yaşarken, Münevver Andaç’tan olan oğlu Mehmet’e özlemini dile getirdiği şiirdi bu.

1961 Ağustos’unda annesi Münevver ile birlikte babasına kavuşmak için Polonya’ya gittiğinde 10 yaşındaydı Mehmet. Babasını görmek için binbir güçlükle Polonya’ya ulaşan Mehmet, Lehistan topraklarına ayak bastığında kendisini kundakta bırakıp giden babasıyla yeni bir hayat kurmayı hayal etmişti.

Ama hiç beklemediği bir Nazım’la karşılaştı. Küba’dan Polonya’ya dönmüş olan Nazım, Münevver’i ve Mehmet’i Varşova’da havaalanında karşılamadı. Sadece kaldıkları otelde ziyaret etti. Çünkü artık Nazım’ın Vera’sı vardı. Münevver’i ve Mehmet’i Polonyalı dostlarına emanet ederek Moskova’ya götürmedi. İşte bu nedenle hayatı boyunca sadece 15 gün görebildiği babasına karşı öfke doluydu Mehmet, adını bile anmak istemedi, hatta nefret ettiği bile söylendi.

Hayat 1970’lerden sonra Mehmet’i Fransa’ya........

© Gazete Pencere