Seçimle gelenin seçimle gitmesinin normal olduğu dönemlerde siyasi liderler, popüler kültürün eğlence nesneleriydi. Özellikle Demirel, Erbakan, Özal ve Ecevit sahne şovlarında sık sık taklit edilirdi. Ayrıca günlük gazetelerde hepsinin karikatürü yer alırdı. Liberal demokrat yönetimlerde siyasi mizah, halkın öfkesini yatıştırmaya dönük bir emniyet supabı işlevi taşıdığı savıyla eleştiriliyor. Bununla birlikte mizahi direnişin statükoya seçenek oluşturacak yeni bir düzenin hayalinin kurulmasına olanak sağlayacağı görüşü de yaygın.

Yeni Türkiye’de siyasi mizahın sınırları iyice daraldı. “Şaka mı bu!” dediğimiz bir çok aykırı söylem ve eylemin arkasında mizahçılar değil iktidar sahipleri var. Görüldüğü kadarıyla astlarıyla üstenci tavırla şakalaşmayı seven Erdoğan, kendisine şaka yapılmasından hoşlanmıyor. Yıllardır on binlerce kişiye hakaret davası açılması otoritenin alınganlığının boyutlarını gösteriyor.

Otorite karşıtı siyasal mizah, bir yanıyla da insanın bulunduğu zor koşullarla başa çıkmasını........

© Gazete Manifesto