Sözün bittiği yerdeyiz… Bu cümleyi bile kullanmaya hakkımız yok!

Gazze, çocukların en çok ölümle anıldığı şehir. Gazze, annelerin gülmeyi unuttuğu şehir.

Gazze, insanın ve insanlığın ve insanlığımızın ve dünyanın utanç noktası...

Gazze; dinmeyen, bitmeyen acı, çaresizliğimiz…

Gazze'de katliam var...Gazze'de soykırım var...Gazze'de vahşet var...

Gazze, acımız, Gazze utancımız…

Ne çok acı var Allah’ım, her tarafı kanıyor Gazze’nin…Görüntüler, görüntüler, görüntüler…

Görüntülerden geriye, bize ne mi kalıyor? Eziliyoruz… Utanıyoruz… Kahroluyoruz…

Çocuğunu sevmekten utanır mı insan? Dört başı mamur bir sofrada oturmaktan, gülmekten, konuşmaktan, Gazze’de katliam yapılırken başka bir şeyle meşgul olmaktan?..

Yaşamaktan utanır mı insan? Utanıyoruz…

Aciziz Ya Rab! Ya Kahhar!

Affet bizi Gazze... Utanıyoruz..

Elimizden hiçbir şey gelmiyor… Çaresizliğimizden utanıyoruz…

Sadece dua edebiliyoruz, duamızdan utanıyoruz...

Eziliyoruz… Kahroluyoruz… Affet bizi Gazze...

Kahrolsun İsrail, kahrolsun siyonizm diyoruz, başka da bir şey diyemiyoruz...
Kimsesizlerin kimsesine yöneliyoruz.

Ey çaresizlerin çaresi, aciziz, insanlığımızdan utanıyoruz, Müslümanlığımızdan utanıyoruz...
Bakmaya, dinlemeye, bilmeye tahammül edemiyoruz, tahammül edemediklerimizi yaşayan insanlar gelince aklımıza, utanıyoruz…

Kahrolsun diyoruz, kahrolmuyor kahrolasıcalar… Kahrolası bir ölüm makinesine dönüşüyor, kahrediyor.

Bebekleri kahrediyor, çocukları, kadınları kahrediyor. Kahrediyor mazlumları ve kahrediyor insanlığı.

Kahrediyor Gazze’yi! Utanıyoruz!

Evet, Gazze her birimiz için başlı başına bir imtihan. Gazze bir mihenk taşı; izzet ile izzetsizlik arasında, insan olmak ile olamamak arasında, iyi ile kötü arasında, güzel ile çirkin arasında. Ya Gazze’nin yanındasınız........

© Gazete İpekyol