Ortadoğu’nun dört bir yanında aynı acı tablo yaşanıyor:

Yıkılan şehirler, bölünmüş toplumlar, çöken devlet yapıları ve içi boşalmış iktidarlar. Her kriz sonrası “dış güçler” hedefe konuluyor. Elbette emperyalist müdahaleler gerçeğin önemli bir parçası. Ama tek sebep onlar değil. Bu coğrafyayı zayıflatan asıl dinamik, yıllarca süren otoriter yönetimlerin halktan kopuk yapılarıdır.

Yalnız Libya değil; Yemen, Suriye, Irak, Sudan... Hepsi bir dönemin “istikrarlı” ülkeleri olarak anılırdı. Liderler güçlüydü, ordu güçlüydü, petrol vardı, para vardı. Ama halk yoktu.

Yani; özgür birey yoktu, hesap soran yurttaş yoktu, kurumlara dayanan bir devlet yoktu. Devlet, bir adamın gölgesine sığınmıştı. O adam düştüğünde her şey........

© Gazete İpekyol