Bir orman yanarken sadece ağaçlar tutuşmaz. Kuşlar, karıncalar, serçeler, kurbağalar, tilkiler, yavrular, yuvalar… Sessizce ölür hepsi. Toprak kavrulur. Hava kararır. Gökyüzü, içine çektiği dumanla susar. O anlarda doğa konuşmaz ama her şey suskun bir çığlığa dönüşür. Yangın sadece doğayı değil, insanlığın vicdanını da yakar aslında. Ama en çok da sustuklarımızı.

Yıllardır yaz aylarıyla birlikte yanıyoruz. Sanki yaz, güneşiyle değil, ateşiyle geliyor. Ve her yıl aynı cümleleri kuruyoruz: “Tedbir alınmalıydı”, “İhmaller araştırılacak”, “Yanan yerler imara açılmayacak”. Bu cümleleri ezbere bilir olduk. Her yaz yeniden yanıyor, her yaz yeniden unutuyoruz. Oysa toprağın hafızası bizden daha sadık. O hatırlar. Nerede kaç kuş yuvası vardı. Hangi ağacın altında serinlenirdi. Nerede hangi çocuk ilk kez orman görmüştü…Biz unutsak da doğa unutmaz. Ve biz, hâlâ sanki her şey ilk kez oluyormuş gibi şaşırıyoruz. Alevler göğe yükselince, gökyüzü is rengine bürününce, televizyonlarda yürek yakan görüntüler........

© Gazete İlk Sayfa