Çocukluğumun kahramanı Gülümser Teyze, kendi kuşağından ve tabii sonrakilerden çoğu kadının çektiği çileleri çekmişti. Baba baskısı, çocuk yaşında evlendirildiği hayırsız kocanın kahrı, evin, çocukların bakımı, üstüne bir de yoksulluk… Onu tanıdığımda benim şimdiki yaşımdan taş çatlasa beş yaş büyüktü. Ama benim gözümde ihtiyardı. Gittiği ev gezmelerinde başında tülbenti, üzerinde pamuklu ve çiçekli entarisi, el örgüsü çorapları ve iş görmekten çarpılmış parmak eklemleriyle, gücü yettiğince dönemin modasına uygun giyinmiş, saçları sarıya boyalı akranlarından iki kat yaşlı dururdu. Şimdi düşünüyorum da, hayat ona türlü yükler, dertlerle birlikte bunların üstesinden gelebilsin diye metanet ve beceri de ihsan etmişti.

Beş kız doğurmuş ama erkek anası olamadığı için çevresi tarafından kınanmış, aşağılanmıştı. Kendisi de inanmıştı erkek evladın itibar sağlayacağına ve gelecek güvencesi olduğuna. Gamlı kasavetli günlerinden birinde Allah’a yalvarmış, “Bir oğlum olsun, isterse beni dövsün” diye niyaz etmişti. Dilediği olmuştu. Fakat oğlu ona el kaldırmaya hiç yeltenmediğinden günaha girdiğini düşünmüş, onu kenara çekip, “Oğlum Allah’ın gücüne gider, yalandan da olsa bir tokat atıver bana” demişti. Bunu birilerine anlatırken oğlunun bu isteğini reddettiğini söyler, onun kendisine olan sevgisi ve saygısından gurur duyardı.

Herkese annelik, ablalık yapan, oğlu, gelini ve torunlarıyla yaşadığı........

© Gazete Duvar